باغ گیاهشناسی ملی

باغ گیاهشناسی مکانی است که در آن مجموعه ای از گیاهان بومی و غیر بومی در فضای باز و در گلخانه ها کشت می شوند و نقش مهمی  در زمینه های مختلف تحقیقاتی از جمله علوم گیاهی و باغبانی ، آموزش عمومی و آشنا ساختن مردم به اهمیت گیاهان و لزوم حفاظت از آنها بر عهده دارند. به علاوه باغ گیاهشناسی به عنوان ذخیره ژنتیکی گیاهان در معرض خطر انقراض مورداستفاده قرار    می گیرد. در باغهای گیاهشناسی امکانات لازم برای مطالعه و تحقیق درباره تنوع زیستی وحفاظت از آنها فراهم می‌باشد. با بهره گیری از روش های مختلف علمی، امکان شناخت گونه‌های گیاهی کشور فراهم گشته و محدوده پراکنش آنها تعیین می‌گردد. تحقیق در زمینه روش های تکثیر و پرورش گونه‌های با ارزش از نظر حفاظتی و اقتصادی از موضوعات دیگری است که در باغهای گیاهشناسی به آن پرداخته می شود.

 عملیات اجرایی باغ گیاهشناسی ملی ایران در سال 1347 با واگذاری قطعه زمینی از مراتع ملی شده در اراضی چیتگر واقع در کنار اتوبان تهران-کرج آغاز گردیده و مراحل نهائی خود را طی می کند. مساحت باغ حدود 145 هکتار می‌باشد. ارتفاع آن از سطح دریا 1320 متر بوده و دارای آب و هوای نیمه خشک و میزان بارندگی متوسط سالیانه حدود 240 میلیمتر است. حداکثر دمای  هوا در ماههای تیر و مرداد به 43-42 درجه سانتیگراد و حداقل دمای هوا در زمستان به پائین تر از 10- درجه سانتیگراد  می رسد.

طرح جامع باغ به نحوی پیش بینی گردیده است که نشان دهنده الگویی از باغهای ایران باشد. به این منظور یک میدان  در مرکز باغ پیش بینی شده که چهار بلوار درچهار جهت آن می‌پیوندد.