چالش‌های مقابله با گرمایش جهانی

محیط زیست > گرمایش جهانی  - ترجمه - فرناز حیدری:
درست زمانی که سیل پیشگویی‌ها درباره گرمایش جهانی به اوج خود رسید و اخبار روز‌به‌روز ناامیدکننده‌تر شد، به ناگاه روبرت سوکولو ایده‌ای جدید را مطرح ساخت.

سوکولو که استاد مهندسی فیزیک در دانشگاه پرینستون است به همراه همکار اکولوژیست خود استیفن پاکالا درصدد برآمدند که نسبت به پاسخگویی در زمینه ابهامات و مشکلات ناشی از گرمایش جهانی اقدام کنند. روبرت سوکولو در مقاله‌ای که در سال2004 در مجله تخصصی ساینس (علوم) منتشر شد، روشی نوین را جهت مقابله با پدیده گرمایش جهانی مطرح ساخت. تئوری او و همکارش، امید به حل این مسئله را بیشتر کرد. آنها معتقد بودند که اگر مجموعه‌ای از روش‌های زیست‌محیطی به کار بسته شود، در نهایت می‌توان انتشار گازهای گلخانه‌ای را به‌شدت کاهش داد و آن را به حد متعارفی رساند.

تصویر جدید تلسکوپ فضایی از کهکشانی تار عنکبوتی

کهکشان IC 342 در تصویر جدیدی که توسط تلسکوپ اسپیتزر به ثبت رسیده ساختار تار عنکبوتی مانند خود را در قالب یک مارپیچ در هم تنیده به نمایش گذاشته است

به گزارش خبرگزاری مهر، تلسکوپ فضایی اسپیتزر در جدیدترین تصاویر فضایی خود تصویر کهکشانی مارپیچی را به نمایش گذاشته که در آن نور ستاره‌ها و الگوی قرارگیری غبارهای کیهانی به شکل تار در هم تنیده یک عنکبوت در فضا دیده می‌شوند.

تصویر کهکشان IC 342 در نور فروسرخ به ثبت رسیده و ضعیف بودن نور ستاره‌ها در این کهکشان باعث شده تا غبارهای درخشان کیهانی در این کهکشان خودنمایی کرده و ساختار تار عنکبوتی خود را به نمایش بگذارند.

این کهکشان تار عنکبوتی در فاصله 10 میلیون سال نوری واقع شده است، فاصله ای که در مقیاسهای کیهانی فاصله ای نزدیک به شمار می رود. در واقع این کهکشان دقیقا در پشت صفحه کهکشان راه شیری واقع شده است.

بر اساس گزارش فاکس نیوز، به گفته محققان وجود این غبارها باعث شده تا امکان دیدن کهکشان در نور مرئی از بین رفته و بسیار دشوار شود اما چشمهای حساس و فروسرخ تلسکوپ فضایی اسپیتزر توانسته از میان این پرده غبارآلود عبور کرده و چهره واقعی کهکشان را به ثبت برساند.

ابری با 140 تریلیون برابر آب‌های زمین

اخترشناسان موفق به کشف ابر عظیم و 12 میلیارد ساله‌ای شدند که میزان آب نهفته در آن 140 تریلیون برابر آب‌های موجود در اقیانوس‌های زمین است

به گزارش خبرگزاری مهر، اخترشناسان موفق به کشف قدیمی‌ترین و بزرگ‌ترین توده آبی شدند که تاکنون در جهان کشف شده است، ابری عظیم و 12 میلیارد ساله که در خود 140 برابر آبی که در اقیانوس‌های زمین در جریان است را پنهان کرده است.

این ابر مملو از بخار آب، سیاهچاله عظیمی که اخترنما نامیده می‌شود را در فاصله 12 میلیارد سال نوری از زمین در بر گرفته است. این کشف نشان می‌دهد آب از زمان آغازین جهان هستی پدیده‌ای عادی و فراوان به شمار می‌رفته است. به گفته اخترشناسان از آنجایی که نور مشاهده شده از این اخترنما 12 میلیارد سال پیش تابیده شده و اکنون به زمین رسیده است، می‌توان گفت آبی که در این ابر قرار گرفته تنها 1.6 میلیارد سال پس از پیدایش جهان هستی به وجود آمده است.

اخترنماها از جمله درخشان‌ترین، قدرتمندترین و پرانرژی‌ترین پدیده‌ها در جهان هستی به شمار می‌روند که قدرت خود را از سیاهچاله‌های عظیمی به دست می‌آورند که غبارها و گازهای کیهانی را در خود مکیده و انرژی زیادی را به خارج ساطع می‌کنند.

در این پروژه محققان بر روی اخترنمایی خاص به نام APM 08279+5255 مطالعه کردند که سیاهچاله‌ای 20 میلیارد برابر عظیم‌تر از خورشید را درون خود داشته و انرژی آن برابر یک کوادریلیون خورشید است.

برای انجام این مطالعه محققان از دو تلسکوپ مختلف، تلسکوپ‌های هاوایی و کالیفرنیا برای تایید وجود بخار آب در این اخترنما استفاده کردند. حجم بالای بخار آب موجود در این ابر موجب شگفتی بسیاری از محققان شد زیرا مقدار این آب 400 برابر بیشتر از آبی است که تا کنون در کهکشان راه شیری کشف شده است، شاید به این دلیل که تمامی آب موجود در کهکشان راه شیری به جای بخار در شکل یخ وجود دارند.

بخار آب در این اخترنما در محدوده‌ای به وسعت صدها سال نوری توزیع شده است. این ابر درجه حرارتی برابر منفی 63 درجه فارنهایت دارد و تراکم آن 300 تریلیون بار کمتر از تراکم اتمسفر زمین است. این ابر نسبت به ابرهای معمولی و رایج در کهکشان راه شیری پنج برابر داغ‌تر و 10 تا 100 برابر متراکم‌تر است.

تفاوت اکسیژن زمین با اکسیژن خورشید

قطعه‌های کاوشگر پازل را کامل کرد

5/4 میلیارد سال پیش، خورشید و سیارات اطرافش یعنی منظومه شمسی، از یک ابر بزرگ گازی‌شکل به وجود آمدند.

به همین دلیل دانشمندان تا همین اواخر بر این باور بودند که ذرات تشکیل‌‌دهندۀ خورشید و زمین -که هر دو در مرکز این منظومه قرار دارند- یکی است؛ چرا که از یک منبع به وجود آمده‏اند.

اما به‌تازگی اطلاعات جدیدی به‌دست آمده که نشان می‏دهد ساختار زمین و خورشید دارای «ایزوتوپ»های متفاوتی است و به‌عبارت دیگر شیمیِ زمین و خورشید یکی نیست. این کشف عجیب و در عین‌حال جالب به‌راحتی به‌دست نیامده و نتیجۀ آزمایش‏های مختلف و تحقیقات زیاد دانشمندان است.

ماجرا از این قرار است که در سال 2001 میلادی کاوشگر «جنسیس» (به‌معنی پیدایش) برای جمع‏آوری اطلاعاتی دربارۀ خورشید به فضا پرتاب شد، اما بعد از انجام مأموریت دو سالۀ خود در زمان بازگشت سقوط کرد و از بین رفت. دانشمندان که امید زیادی به اطلاعات جنسیس داشتند، دست از کار نکشیدند و تصمیم گرفتند لاشه‌های این کاوشگر را بررسی کنند و غبارهای خورشیدی را که قرار بود با خود به زمین بیاورد، از آلودگی‏های زمینی پاکسازی کنند. این کار هفت سال طول کشید و سرانجام محققان دو گروه بین‏المللی اعلام کردند که ترکیب ایزوتوپ‏های اکسیژن و نیتروژن در زمین با آنچه در خورشید وجود دارد، متفاوت است.

هر چند اگر چتر نجات جنسیس درست کار کرده بود، این دانسته‏ها هفت سال پیش به دستمان می‏رسیدند، اما این تأخیر، در برابر اهمیت اصل دانسته‌ها چندان چشم‌گیر نیست. این خیلی مهم‌تر است که بدانیم فرآیندهای فیزیکی، نقش بسیار مهمی در شکل‏گیری سیاره‏ها بازی کرده‏اند و ما آنها را دست کم گرفته بودیم!

جاذبه های زمین شناسی جهان!!!!

سیاره م مملو از جلوه های بینظیری است که تماشای آنها نفس را در سینه حبث می کند. بغیر از جلوه های طبیعی زنده اطرافمان، هر گوشه و کنار مملو از جوه های بیجان همچون کوهها و دره ها و سایر عوارض زمینشناسی است که گردشگران را به خود جلب می نمایند.

 

1-دره آنتلوپ در آریزونای آمریکا که در اثر سایش سنگها توسط جریان شدید آب بوجود آمده.

2-تراس های سفید تراورتن که آب چشمه های گرم در پاموکال ترکیه بر آن روان است.

3-صخره های موج در آریزونای آمریکا که 190 میلیون سال قدمت داشته و در اثر یک فعالیت موجی شکل و فشردگی لایه های رسوبی بوجود آمده

کره زمین با چه سرعتی می‌چرخد؟

همه ما به عنوان مسافران بر روی کره زمین با سرعتی بیش 100 هزار کیلومتر در ساعت به دور خورشید می‌چرخیم.

و به این دورنمای سرگیجه‌‌آور این حقیقت را هم اضافه کنید که ما مسافران زمین  با سرعتی بیش از 1600 کیلومتر در ساعت (در خط استوا) به دور خودمان هم می چرخیم  این چرخش باعث برآمده شدن کره زمین به بیرون در استوا می‌شود).

البته این سرعت‌ها نسبی هستند (به ترتیب نسبت به خورشید و نسبت به محور قطبی کره زمین).

دلیل این که ما این سرعت سرگیجه‌آور را حس نمی‌کنیم، همان دلیلی است که باعث می‌شود هنگامی هواپیمایی که ما درون آن نشسته‌ایم با سرعت ثابتی حرکت می‌کند، ما متوجه سرعت آن نشویم.

سرعت تنها در ارجاع به یک جسم دیگری که با سرعت متفاوتی حرکت می‌کند قابل اندازه‌گیری است، و  هنگامی که در یک چارچوب ارجاع ثابت قرار داریم، نمی‌توانیم سرعتی را حس کنیم.

بنابراین تعجب نکنید که به شما بگوییم کل منظومه شمسی با سرعت تقریبا باورنکردنی بیش از 900000 کیلومتر در ساعت به دور مرکز کهکشان ما  می‌چرخد و خود کهکشان ما نیز نسبت به سایر کهکشان‌های موجود در جهان در حال حرکت است.

و بالاخره اینکه کل جهان نیز در حال حرکت است.

چه چیزی در خورشید می‌سوزد؟

هزاران سال است که مردمان به آسمان چشم دوخته‌اند و از دیدن اجرام سماوی به شگفت آمده‌اند.
ستاره‌های چشمک‌زن و خورشید آتشین رازآمیز و شگفت‌‌ آور شمرده شده‌اند.

گرچه خورشید برای همه ما کره عظیم سوزانی است که به ما گرما، نور و حیات می‌دهد، از نظر ستاره‌شناسان خورشید تنها یک ستاره در حال مرگ مانند میلیاردها ستاره دیگر است.

اما چه چیزی در خورشید در حال سوختن است؟
همه ما می‌دانیم که در فضا هوایی وجود ندارد، و بنابراین اکسیژنی هم برای سوختن نیست.

در تجربه روزمره ما تنها سوختنی که برای ما آشناست، احتراق آتش است.اما احتراق تنها نوع سوختن نیست؛ در واقع خورشید در حال سوختن است، اما نه سوختنی شیمیایی، بلکه یک "واکنش هسته‌ای" در آن رخ می دهد.

خورشید هیدروژن می‌سوزاند- و مقدار بسیار عظیمی از آن را هم، چند صد میلیون تن در هر ثانیه.

اما نگران نباشید خورشید به این زودی‌ها دچار کمبود سوخت نخواهد شد؛ بر اساس اغلب تخمین‌ها، میزان هیدروژن موجود در خورشید برای 5 میلیارد سال دیگر کفایت می کند.

سردترین جای جهان کجاست؟

سردترین جای جهان نه در قطب شمال است و نه در قله کوه اورست

سردترین جای شناخته‌شده جهان درون سحابی بومرنگ (Boomerang nebuka) قرار دارد.

این سحابی در صورت فلکی قنطورس، در فاصله 5000 سال نوری از کره زمین قرار دارد. این سحابی از نوع سحابی‌های سیاره‌نما (planetary nebulae) است.

سحابی‌های سیاره‌نما در اطراف یک ستاره درخشان مرکزی تشکیل می‌شوند، هنگامی که این ستاره در مراحل انتهایی زندگیش از خود گاز بیرون می‌دهد.

سحابی بومرنگ یکی از عجیب‌ترین مکان‌های جهان است. ساهایی و نیمان، دو ستاره‌ شناس در سال 1995 با استفاده از تلسکوپ 15 متری Swedish ESO Submillimetre در شیلی نشان دادند که این سحابی سردترین مکان جهان تا به حال است.

این سحابی با درجه حرارت منهای 272 درجه سانتی‌گراد،تنها یک درجه گرمتر از صفر مطلق (پایین حد برای همه درجه حرارت‌ها) است.

حتی درخشش پس‌زمینه‌ای منهای 270 درجه‌ای  ناشی از مهبانگ گرمتر از این سحابی است.این تنها شیئ یافت‌شده تا به حال است که درجه حرارتی پایین‌تر از پرتوتابی پس‌زمینه‌ای دارد.

به نظر می‌رسد که شکل کلی پاپیون‌مانند بومرنگ بوسیله وزشی بسیار شدید، با سرعتی حدود 310000 متر در ساعت به وجود آمده باشد که گاز به شدت سرد را از ستاره مرکزی در حال مرگ به خارج می‌راند.

به گفته ستاره‌شناسان این ستاره 1500 سال است که به اندازه یک هزارم جرم خورشید در هر سال ماده از دست می‌دهد.این مقدار 10 تا 100 بار بیشتر از از سایر اجرام مشابه است.

گسترش سریع سحابی باعث شده است که این سحابی به یکی از سردترین مکان‌های شناخته‌شده جهان بدل شود.گازی که با سرعت به بیرون جریان دارد، یک حباب نزدیک به خلا ایجاد می‌کند که سرمایی فوق‌‌العاده دارد.

سیاره مشتری چقدر بزرگ است؟

حجم مشتری یا برجیس 1400 برابر کره زمین است.

این سیاره عظیم گازی 50 درصد بزرگتر از مجموع سیاره‌های دیگر، اقمار، سیارک‌ها و ستاره‌های دنباله‌دار موجود در منظومه شمسی بر روی هم است.[آشنایی با منظومه شمسی]

این سیاره غول‌آسا 142800 کیلومتر قطر دارد، که 11.2 برابر قطر کره زمین است.
جرم مشتری نیز 317.8 برابر جرم کره زمین است.

کانون عظیم توفانی روی مشتری که که به آن "لکه عظیم قرمز" می گویند، به آن اندازه بزرگ هست که دو کره زمین درون آن جای گیرد.

البته مشتری بزرگترین سیاره جهان نیست، و چندین ستاره با جرم بیشتر در اطراف ستاره‌های دیگر وجود دارند.